Czy Pies Może Się Zarazić Od Człowieka? Pytanie to staje się coraz bardziej popularne w ostatnich latach. W rzeczywistości, psy mogą być narażone na wiele chorób przenoszonych przez człowieka. W niniejszym artykule odpowiemy na pytanie czy pies może się zarazić od człowieka i opiszemy kilka z najczęstszych chorób, które mogą zostać przeniesione z człowieka na Leczenie domowe może przyspieszyć rekonwalescencję, jeśli pojawia się zapalenie spojówek u kota, a na pewno ulży czworonogowi i zmniejszy przykre dolegliwości. Chorym na stan zapalny oczu kotom nie wolno samodzielnie aplikować żadnych kropli lub maści, a także podawać leków dedykowanych ludziom. Ptasia grypa to choroba zwierząt, wywoływana przez wirus grypy typu A. Zarażają się nim głównie ptaki. Wirusem ptasiej grypy może zakazić się także człowiek. Typ A wirusa grypy dzieli się na 16 podtypów H oraz 9 podtypów N, co łącznie daje 144 możliwe warianty wirusa. Znane są dwa szczepy, które wywołują wysoką Objawy choroby kotów, którą, jak stwierdził Państwowy Instytut Weterynaryjny w Puławach, jest ptasia grypa A/H5N1, to m.in.: otępienie. sztywność kończyn. duszność. nierówno rozszerzone, niereagujące na światło źrenice. drgawki. ataki padaczkowe. Koty wykazujące takie lub podobne objawy powinny być pilnie skonsultowane z Istnieje możliwość zarażenia gronkowcem złocistym od kota. Trzeba jednak pamiętać, ze gronkowiec złocisty jest bakterią powszechną i 30-50% jest czasowo nią zarażonych, przy czym nie występują żadne objawy. Lek. Bianka Małczuk. 73 poziom zaufania. Witam, tak, istnieje taka możliwość. Ponadto zwierzę nie musi wykazywać Pasożytuje w skórze zwierzęcia i człowieka, żywi się komórkami skóry i rozmnaża na jej powierzchni. Zarażony świerzbem kot lub pies zaczyna łysieć. Ryzyko zarażenia świerzbowcem kocim jest niewielkie, ale ten pasożyt łatwo przenosi się z psów na ludzi. Objawem zarażenia u ludzi może być swędząca wysypka, a także grzybica. 82LigJ. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 13:36 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 9 minut Całkiem sporo mówi się o chorobach, którymi ludzie mogą zarazić się od zwierząt. Niewielu właścicieli jednak wie, że możliwa jest też sytuacja odwrotna, gdy właściciel zaraża chorobą swojego pupila. Olesya Kuznetsova / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Grypa, schorzenia górnych dróg oddechowych Świnka albo zapalenie ślinianek przyusznych Grzybica skóry MRSA, czyli gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus) oporny na metycylinę Salmonella Giardia lamblia, czyli lamblioza, giardioza Gruźlica Choroby cywilizacyjne Jak chronić nasze zwierzaki? Podczas gdy wiedza o chorobach zwierząt, które mogą być groźne dla człowieka (tzw. zoonozy), jest już dość powszechna, rzadko zastanawiamy się nad sytuacją odwrotną. W Polsce nie prowadzi się badań statystycznych na ten temat, ale z pomocą przychodzi anglojęzyczna literatura akademicka. W ciągu ostatnich trzech dziesięcioleci ukazało się ponad 50 prac naukowych dokumentujących przenoszenie chorób z ludzi na zwierzęta (tzw. odwrotna zoonoza). Badano zwierzęta domowe, hodowlane oraz dzikie i okazało się, że choroby, które im przekazaliśmy, były spowodowane przez: bakterie (38 proc.), wirusy (29 proc.), pasożyty (21 proc.) i grzyby (12 proc.). Grypa, schorzenia górnych dróg oddechowych Zarówno ludzie, jak i zwierzęta bywają przeziębieni, a wirusy, jakie wywołują katar, nie muszą być wcale różne dla każdego z gatunków. Prawdopodobieństwo zarażenia psa czy kota istnieje. Niestety, to samo można powiedzieć o grypie. Do niedawna byliśmy przekonani, że nie przenosi się ona z człowieka na zwierzę, jednak wirusy nieustannie mutują, zmieniając całe sekwencje DNA. Oznacza to, że niektóre mogą zakazić ludzi i ich koty czy psy. I choć obecnie ryzyko jest niewielkie, nie wiemy, co przyniesie przyszłość. Pierwszy udokumentowany przypadek zarażenia zwierzaka grypą przez właściciela miał miejsce w 2009 r. w Oregonie (USA) i został opisany przez naukowców z tamtejszego uniwersytetu stanowego. Mieszkająca z kotem kobieta zapadła na ciężką infekcję i trafiła do szpitala. W trakcie jej pobytu na oddziale zapalenie płuc spowodowane tym samym wirusem grypy typu H1N1 zdiagnozowano u jej ulubieńca. Kot nie wychodził z domu, nie miał kontaktów z innymi ludźmi ani żadnymi zwierzętami. W latach 2011-2012 zidentyfikowano w Stanach kolejne przypadki przeniesienia infekcji H1N1 z ludzi na ich czworonogi (13 kotów i pies). Przeprowadzono też szereg badań serologicznych, które potwierdziły ekspozycję i reakcję na wirusy ludzkiej grypy u zwierząt domowych. Objawy choroby zawsze były podobne do obserwowanych u ludzi – niewydolność układu oddechowego i brak apetytu. Obok wirusa świńskiej grypy H1N1 dla psów, a głównie kotów, groźny jest wirus ptasiej grypy H5N1, powodujący ciężkie, często śmiertelne infekcje. – Pewnego razu trafił do mnie pies z zapaleniem krtani – mówi Anna Sternak, lekarz weterynarii z Gliwic. – W trakcie wywiadu dowiedziałam się, że ma bardzo bliski kontakt ze swoim panem i śpi z nim w jednym łóżku z pyskiem przy jego twarzy, a pan właśnie skończył chorować na zapalenie krtani. Kiedy porównałam objawy, okazało się, że są takie same. Zawsze pytam w wywiadzie, czy w domu jest ktoś zakaźnie chory. Jeśli tak, to często okazuje się, że zwierzak zaraził się od człowieka. – Kilkadziesiąt razy po zdiagnozowaniu u psa anginy, pytałem, czy w domu ktoś właśnie przechodzi lub przechodził ostre zapalenie migdałków – twierdzi Adam Szymaniak, lekarz weterynarii z Łodzi – i uzyskiwałem potwierdzenie. Zazwyczaj chory zwierzak jest najbliżej związany z tą osobą, np. śpi z nią w jednym łóżku. Świnka albo zapalenie ślinianek przyusznych Świnka jest zakaźną chorobą wirusową wywoływaną przez wirus RNA z rodziny paramyksowirusów. Dotyka najczęściej dzieci, a jej objawy to gorączka i bóle głowy, którym towarzyszy zwykle charakterystyczny bolesny obrzęk ślinianek przyusznych. Od 2004 r. w Polsce szczepienie przeciwko śwince (MMR) jest obowiązkowe, jednak ponieważ choroba atakuje ludzi w każdym wieku, wciąż rejestruje się u nas ok. 1500-2000 przypadków rocznie. Weterynarze twierdzą, że chociaż zdarza się to rzadko, wirusem świnki zarazić się mogą psy. Objawy są podobne jak u ludzi: gorączka, brak apetytu i obrzęk ślinianek poniżej uszu. Chociaż nie ma żadnych specjalnych lekarstw na świnkę u psów, weterynarz może zlecić leczenie objawowe, zapewniające im jak najbardziej komfortowy powrót do zdrowia. Większość zdrowieje w ciągu pięciu do dziesięciu dni. Grzybica skóry Grzybica to infekcja skóry, która dotyka zarówno ludzi, jak i zwierzęta i jest wywoływana przez grzyby. Podstawowym objawem u ludzi jest swędząca, okrągła wysypka. U psów i kotów na skórze pojawiają się szorstkie okrągłe zmiany, które mogą, ale nie muszą, swędzić. W tych miejscach zaczyna również wypadać sierść. Czasami spotykamy się też z grzybicą, która nie daje żadnych widocznych oznak. Grzybica przenosi się przez bezpośredni kontakt z zarażoną osobą (człowiekiem lub zwierzęciem), a także poprzez zanieczyszczone przedmioty, najczęściej higieny osobistej, takie jak szczotki, ręczniki itp. Leczy się ją miejscowo za pomocą maści przeciwgrzybiczych (po wcześniejszym wygoleniu zakażonych miejsc) i, jeśli to konieczne, systemowo zawiesiną przeciwgrzybiczą lub lekami doustnymi. Zalecane jest również używanie specjalnych szamponów, które minimalizują rozprzestrzenianie się zarodników, co pozwala uniknąć dalszych infekcji. – Obok chorób górnych dróg oddechowych najczęściej spotykaną odwrotną zoonozą są schorzenia dermatologiczne – twierdzi dr Anna Sternak – a z nich najbardziej popularna jest grzybica, która łatwo rozprzestrzenia się w obie strony. To najczęstsza dwukierunkowa choroba zakaźna człowieka i zwierzęcia. Przeczytaj także: Chronią przed chorobami serca, łagodzą depresję. To nie leki, tylko nasi najlepsi przyjaciele MRSA, czyli gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus) oporny na metycylinę MRSA wywołują bakterie Staphylococcus aureus, które rozwinęły oporność na kilka rodzajów popularnych antybiotyków (w tym np. penicyliny). Występują szczególnie powszechnie w placówkach służby zdrowia i są najczęstszą przyczyną zakażeń wewnątrzszpitalnych, na które szczególnie podatni są pacjenci z obniżoną odpornością. Zakażenie gronkowcem zwykle powoduje infekcje skóry, ale możliwe jest również zapalenie płuc, infekcje miejsca operowanego czy posocznica (infekcja krwi – sepsa). MRSA może być przenoszony przez ludzi i zwierzęta domowe w obu kierunkach. Na szczęście pracujący w placówkach opieki zdrowotnej właściciele zwierzaków mają bardzo małe szanse na przeniesienie gronkowca złocistego opornego na metycylinę na swoich ulubieńców. Mogą stanowić zagrożenie tylko w przypadku, gdy zostaną aktywnie zakażeni. Leczenie MRSA polega na pobraniu szczepu do hodowli i przetestowaniu, na jakie antybiotyki reaguje. Pacjent przyjmuje wybrany lek zwykle przez 6 do 8 tygodni, a po zakończeniu jego podawania ponownie hoduje się gronkowca, aby upewnić się, że ustąpił. Zainfekowane zwierzę można zidentyfikować przez pobranie wymazu z niegojącej się rany, a postępowanie lecznicze jest podobne jak u ludzi. Salmonella Salmonella zazwyczaj wiąże się z zatruciem pokarmowym, jednak może być przenoszona na zwierzęta poprzez kontakt z zarażonymi ludźmi i odwrotnie. Zarówno u ludzi, jak i u ich zwierzaków salmonella powoduje nudności, wymioty, biegunkę, gorączkę oraz bolesne skurcze brzucha. Pocieszyć może nas fakt, że psy i koty są na nią bardziej odporne niż ludzie. Giardia lamblia, czyli lamblioza, giardioza To choroba pasożytnicza jelita cienkiego wywoływana przez pierwotniaki. Występuje na całym świecie, częściej w krajach subtropikalnych i tropikalnych o niskim standardzie życia ludności (10-20 proc. zarażonej populacji) niż w krajach wysoko uprzemysłowionych (1-5 proc. zarażonych). U ludzi, chociaż częsta, zwykle przebiega bezobjawowo, podobnie jak u większości dorosłych czworonogów (w zbadanym ognisku giardiazy wywołanym przez skażoną wodę u dwóch trzecich zakażonych wystąpiła postać bezobjawowa). Na rozwinięcie się choroby narażone są najczęściej młode osobniki. Pierwotniakiem mogą zakazić się psy, koty, a nawet zwierzęta egzotyczne. Rozprzestrzenia się poprzez kontakt z kałem chorych (wydalanie lamblii w kale trwa sześć miesięcy lub dłużej) albo zanieczyszczoną cystami pasożyta wodą pitną z kałuż, studni, jezior, strumieni i basenów. Choroba może zostać przeniesiona z człowieka na zwierzę, chociaż najczęściej przenosi się pomiędzy zwierzętami, np. w sklepie zoologicznym lub na terenie zatłoczonej hodowli. Okres wylęgania wynosi 9-15 dni. Objawy to przewlekła cuchnąca biegunka, bóle brzucha, wzdęcia, utrata masy ciała, brak apetytu, gorączka. Ich nasilenie zależy od intensywności inwazji i osobniczej wrażliwości organizmu. Weterynarz potwierdza diagnozę poprzez analizę kału. Przeczytaj także: Siedem chorób, którymi możemy zarazić się od psa Gruźlica To przewlekła choroba zakaźna dróg oddechowych wywołana przez bakterie Mycobacterium tuberculosis. Gruźlica ludzka rzadko zakaża zwierzęta. U bydła przyczyną gruźlicy są bakterie Mycobacterium bovis i tą gruźlicą może zarazić się większość ssaków stałocieplnych, w tym zwierzęta domowe, gospodarskie, i ludzie. Objawy u zwierząt obejmują kaszel i spadek wagi, a także guzki, ropnie lub rany ugryzione, które nie chcą się goić. Psy i koty mogą zarazić się na wiele sposobów: doustnie (picie niepasteryzowanego zakażonego mleka krowiego, spożywanie mięsa zarażonych zwierząt) lub poprzez wdychanie (bliski kontakt z zarażonymi zwierzętami lub ludźmi). Zwierzęta mogą również zostać zarażone przez ranę zainfekowaną bakteriami obecnymi w otoczeniu. Zarażenie się zwierzęcia od człowieka jest teoretycznie możliwe, ale trudne do udowodnienia. Niemniej jednak, gdy zwierzę zostanie zidentyfikowane jako dodatnie, może to być oznaką wystąpienia gruźlicy w całym gospodarstwie domowym. W rezultacie właściciele czworonoga badani są pod kątem ukrytej infekcji. Choroby cywilizacyjne Chodzi tu o ludzkie praktyki, które mogą źle się przysłużyć zwierzakom. I tak na przykład szkodliwe dla wszystkich domowników jest palenie tytoniu, szczególnie bierne. Okazuje się bowiem, że dym z bocznego strumienia zawiera od 5 do 15 razy więcej dwutlenku węgla oraz od 2 do 20 razy więcej nikotyny. Wdychanie go powoduje, i zostało to udowodnione, wiele ciężkich chorób, jak np. choroby układu oddechowego czy rak. Mamy więc kolejny powód do rzucenia palenia, a przynajmniej niepalenia w pomieszczeniach, w których przebywają nasi ulubieńcy. Kolejną przypadłością współczesnego człowieka, którą łatwo przekazać psu czy kotu, jest otyłość. Badania na temat przekarmiania psów przeprowadzono w Danii. Choć wybrana grupa nie była liczna (250 osobników), to wykazano ciekawe powiązania. 20 proc. zwierzaków cierpiało na otyłość lub miało nadwagę i należały one głównie do osób z nadwagą. Ludzie niekontrolujący swojej wagi mieli dwa razy częściej otyłe psy niż osoby o normalnej tuszy. Przeczytaj także: Siedem chorób, którymi możemy zarazić się od kota Jak chronić nasze zwierzaki? O tym, że właściciele nie są świadomi, że mogą zarazić swojego pupila, wspomina dr Anna Sternak. – Zazwyczaj właściciele zwierząt nie informują nas, że przebyli właśnie jakąś chorobę zakaźną – mówi dr Szymaniak – Niechętnie przyznają się też do grzybicy. Niektórzy kompletnie nie łączą faktów, że jeśli są chorzy i mają np. kaszel i gorączkę, a później u ich psów czy kotów występują identyczne objawy, to znaczy, że mogły się od nich zarazić. Najczęściej o przenoszenie chorób zakaźnych obwiniane są zwierzęta, nie ludzie. Nie unikajmy więc szczepień obowiązkowych, a dodatkowo co roku stosujmy szczepionki przeciw grypie. A najważniejsze – przestrzegajmy zasad higieny. Nawet jeśli prawdopodobieństwo przeniesienia choroby na naszego psa lub kota jest niskie, nie zapominajmy o prostych środkach ostrożności, takich jak: mycie rąk przed i po głaskaniu, karmieniu oraz toalecie, unikanie oblizania twarzy, zapobieganie piciu wody z WC, kichanie w chusteczkę, a nie na czworonoga, unikanie spania w jednym łóżku. Ochrona zwierząt domowych przed chorobami nie różni się niczym od dbania o siebie i swoją rodzinę. Nie polegajmy wyłącznie na internecie, w razie choroby omówmy z lekarzem rodzinnym oraz weterynarzem potencjalne możliwości przeniesienia jej na psa czy kota. Ryzyko jest zawsze większe u zwierząt z osłabionym układem odpornościowym, dotkniętych zaburzeniami immunologicznymi spowodowanymi infekcjami, chemioterapią, stosowaniem sterydów, cukrzycą itp. Zobacz również: Które środki najlepiej chronią przed kleszczami? Czym pryskać dzieci i zwierzęta? To musisz wiedzieć na temat wścieklizny Zarazili się bakterią ze śliny psa. Kobieta nie żyje, mężczyźnie amputowano ręce i nogi Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. choroby odzwierzęce choroby zakaźne choroby wirusowe choroby bakteryjne infekcje Czym można zarazić się na kąpielisku? Tych faktów nie wolno zlekceważyć Kiedy podczas plażowania roztapia nas tropikalny żar, ratunku szukamy w chłodnej wodzie. Zanim jednak do niej wskoczymy, sprawdźmy zalecenia instytucji... Medexpress Tą groźną bakterią można zarazić się wszędzie. Objawem przerażający ból Clostridioides (wcześniej: Clostridium) difficile to groźna bakteria, która w skrajnych przypadkach powodować może pęknięcie jelita. Wywołuje bardzo silne bóle... Klaudia Torchała Małpią ospą trudniej zarazić się niż COVID-19. Potrzebny bardzo bliski kontakt Małpia ospa pojawiła się na początku maja w Europie. Naukowcy są zaskoczeni faktem, że większość zakażonych nie podróżowała do Afryki, bo główne tam ta choroba... Klaudia Torchała 7 nietypowych objawów raka szyjki macicy Rak szyjki macicy jest wyjątkowo podstępną chorobą. Wcześnie wykryty, gdy występuje jeszcze w fazie przedinwazyjnej, daje 99,9 proc. szans na skuteczne... Hanna Szczygieł Badanie krwi pokaże, czy w ciągu czterech lat grozi ci zawał lub udar. Ważne odkrycie Naukowcy odkryli nowy sposób, by przewidzieć u pacjenta ryzyko udaru mózgu, zawału czy niewydolności serca, a nawet śmierci spowodowanej którąś z tych chorób w... Monika Mikołajska Siedem chorób, którymi możemy zarazić się od psa Lista zalet posiadania psa jest bardzo długa: okazja do codziennych spacerów, niższe ryzyko zawału i większa odporność na stres. Niestety, najlepszy przyjaciel... Zuzanna Opolska Siedem błędów, które mogą prowadzić do zarażenia się salmonellą Kurczowy ból brzucha, wymioty, biegunka? Tak objawia się zatrucie salmonellą, które może być śmiertelnym zagrożeniem dla dzieci i osób z obniżoną odpornością.... Zuzanna Opolska To jedna z niewielu chorób, której leczenie jest obowiązkowe. Za świadome zarażenie można trafić do więzienia Gruźlica to jedna z najbardziej zakaźnych chorób. Niesłusznie uważana jest za zapomnianą. W Polsce w 2019 r. zachorowało na nią ponad 5 tys. osób. — Na gruźlicę... Monika Mikołajska Chora na COVID-19 matka może zarazić dziecko, także na etapie ciąży SARS-CoV-2, wirus wywołujący COVID-19, może być przenoszony z matki na dziecko przed, w trakcie i po porodzie, jednak do zdarzeń takich dochodzi bardzo rzadko -... PAP Półpasiec - objawy, leczenie, powikłania. Jak można się zarazić?[WYJAŚNIAMY] Półpasiec jest chorobą wirusową i występuje jedynie u osób, które przechorowały wcześniej ospę wietrzną. Czynnikiem etiologicznym jest wirus VZV, który przy... Lek. Aleksandra Czachowska Bez kategorii Świat nie mówi już o niczym innym niż szerzący się wirus SARS-CoV-2. AVMA, który powoduje chorobę koronawirusową 2019 (COVID-19). W obawie o własne zdrowie, wielu właścicieli szuka informacji, czy ich zwierze jest dla nich zagrożeniem. Wszystko przez informację podaną przez Departament Rolnictwa, Rybołówstwa i Ochrony w Hongkongu (AFCD), który podał do do publicznej informacji, że uzyskał słabo dodatni test na wykrycie COVID-19 u psa, którego właściciel zachorował z powodu wirusa. Czy zwierzęta są wrażliwe na COVID-19? Test u psa po raz pierwszy został wykonany 26 lutego i wykrył niski poziom materiału SARS-CoV-2 w próbkach z jamy nosowej i jamy ustnej. Test został powtórzony inną metodą, do której wykorzystano test łańcuchowej reakcji polimerazy transkryptazy (RT PCR). Test RT PCR jest czuły, specyficzny i nie reaguje krzyżowo z innymi koronawirusami psów i kotów. W kolejnych dniach, na przestrzeni lutego i marca test powtórzono, nadal z wynikiem „słabo pozytywnym”, co sugeruje, że pies zetknął się z wirusem, jednak test nie rozróżnia czy w ciele zwierzęcia bytuje wirus, który jest zakaźny, czy pozostały jedynie ślady RNA po zetknięciu się z chorym właścicielem. Aby lepiej zrozumieć ten przypadek, naukowcy prowadzą dalsze badania. Częścią tych testów jest badanie serologiczne, aby sprawdzić, czy u psa występuje odpowiedź immunologiczna na wirusa. Próbka fazy ostrej była ujemna, co wskazuje, że obecnie nie ma mierzalnych ilości przeciwciał przeciwko wirusowi we krwi psa. Nie oznacza to, że pies nie jest zarażony wirusem, ponieważ nierzadko występuje w nim wynik ujemny na wczesnym etapie infekcji. Wykrywanie mierzalnych poziomów przeciwciał może potrwać 14 dni lub dłużej. Urzędnicy z Hong Kongu poinformowali, że druga próbka fazy „rekonwalescencji” zostanie pobrana później do dalszych badań. Dodatkowo, sekwencjonowanie genów wirusa SARS-CoV-2 od psa i jego właściciela wykazało, że są bardzo podobne. Czy to pies zaraził człowieka? Eksperci ze School of Public Health of the University of Hong Kong oraz College of Veterinary Medicine and Life Sciences of the City University of Hong Kong uważają, że konsekwencja i trwałość wyników sugerują w tym konkretnym przypadku, że wirus mógł rozprzestrzenić się z zarażonych ludzi na psa. Badanie serologiczne jest w toku. Testy zostały przeprowadzone przez laboratoria AFCD i School of Public Health na University of Hong Kong. Ten ostatni jest akredytowanym laboratorium referencyjnym dla WHO do testowania SARS-CoV-2. Ten pies, jest jednym z dwóch psów, podlegających kwarantannie w oddzielnych pokojach, w obiekcie w porcie Hong Kongu. Drugi pies miał negatywne wyniki testów na obecność wirusa. Oba psy są pod opieką i żaden z nich nie wykazywał żadnych oznak zachorowania na COVID-19. W innych testach IDEXX ogłosił 13 marca, że ​​w tym czasie dokonał oceny tysięcy próbek psów i kotów zatwierdzonych według nowego systemu badań weterynaryjnych w kierunku wirusa COVID-19 i nie uzyskał pozytywnych wyników. Materiały wykorzystane do opracowanie i walidacji testu uzyskano z próbek przesłanych do laboratoriów referencyjnych IDEXX w celu przetestowania PCR. Biorąc pod uwagę powyższe informacje, oraz zdanie ekspertów chorób zakaźnych, zajmujących się zdrowiem zwierząt na całym świecie,na obecną chwilę nie ma dowodów aby zwierzęta domowe mogły przenosić COVID-19 na inne zwierzęta, w tym ludzi. Czy zwierzęta domowe mogą pomóc w rozprzestrzenianiu się COVID-19? COVID-19 jest zwykle przenoszony przede wszystkim, gdy dochodzi do kontaktu z wydzielinami ciała zarażonej osoby, takimi jak ślina lub kropelki śluzu podczas kaszlu lub kichania. COVID-19 może być przenoszony przez dotknięcie zanieczyszczonej powierzchni lub obiektu a następnie dotykanie ust, nosa lub oczu, ale wydaje się, że jest to droga wtórna. Gładkie, nieporowate powierzchnie (np. blaty, klamki do drzwi) przenoszą wirusy lepiej niż porowate materiały (np. papierowe pieniądze, futro zwierząt domowych), ponieważ porowate, a zwłaszcza włókniste materiały pochłaniają i zatrzymują patogen (wirus). Ponieważ sierść twojego zwierzaka jest porowata, a także włóknista, jest bardzo mało prawdopodobne, abyś zachorował na COVID-19 przez głaskanie lub zabawę się ze swoim zwierzakiem. Ponieważ jednak zwierzęta mogą przenosić inne choroby na ludzi,tak zwane zoonozy, zawsze dobrze jest umyć ręce przed i po interakcji ze zwierzętami. Aby zminimalizować ryzyko, upewnij się, że zwierzę jest zadbane, regularnie myj miski z jedzeniem i wodą dla zwierząt, pierz materiały pościelowe i zabawki. Czy istnieją specjalne środki ostrożności, które ograniczają rozprzestrzenianiu się choroby? Jeśli jesteś chory zminimalizuj kontakt z innymi ludźmi, najlepiej wtedy unikać przebywania w jednym pomieszczeniu, korzystania ze wspólnej łazienki, zalecanie jest noszenie maski na twarzy. Często myj ręce, zwłaszcza gdy wcześniej dotykałeś twarzy. Korzystaj ze środków dezynfekcyjnych. Użyj chusteczki, jeśli chcesz kaszleć lub kichać i wyrzuć ją zaraz po skorzystaniu, następnie umyj ręce. Jeśli nie masz pod ręką chusteczek, kaszląc lub kichając rób to w zgięcie łokcia lub w rękaw. Ze względu na dużą ostrożność AVMA zaleca stosowanie tego samego rozsądnego podejścia podczas interakcji ze swoimi zwierzętami w domu. W przypadku COVID-19 nadal zaleca się, aby osoby chore na ograniczały kontakt ze zwierzętami do czasu uzyskania dodatkowych informacji o wirusie. Tak więc, jeśli jesteś chory, poproś innego członka gospodarstwa domowego o wychodzenie, karmienie, pielęgnację i zabawę ze swoim zwierzęciem. Jeśli masz zwierzę służbowe lub nie masz kogo poprosić o pomoc, zadbaj o noszenie maski, w trakcie czynności przy pupilu. Nie dziel się jedzeniem, nie całuj ani go nie przytulaj. Umyj ręce przed i po każdym kontakcie ze zwierzęciem domowym lub zwierzęciem służącym. Nie dziel się naczyniami, szklankami, filiżankami, ręcznikami lub pościelą z innymi ludźmi lub zwierzętami w domu. Jak przygotować się do opieki nad zwierzęciem na wypadek choroby? Przede wszystkim znajdź osobę, która podejmie się opieki nad Twoim zwierzęciem w przypadku Twojej choroby. Upewnij się, że masz przygotowany zestaw ratunkowy zawierający zapas jedzenia na co najmniej dwa tygodnie oraz wszystkie potrzebne leki na minimum taki okres. Tworząc zestaw ratunkowy, warto przemyśleć jakie akcesoria mogą się przydać w przypadku dwutygodniowej kwarantanny zwierzęcia w domu lub potrzeby ewakuacji. Wśród najbardziej potrzebnych produktów nie zapomnij o jedzeniu, zapasie wody, podkładach chłonnych i/lub lub zapasie żwirku do kuwety. Jestem chory na COVID-19, a moje zwierze wymaga wizyty u weterynarza. Co zrobić? Jeśli jesteś chory na COVID-19 lub inną chorobę zakaźną, powinieneś pozostać w domu, minimalizując kontakt z innymi ludźmi, dopóki nie wyzdrowiejesz. W związku z tym, jeśli wizyta dotyczy np. corocznego rutynowego szczepienia, planowanej operacji, należy przełożyć wizytę w czasie, do czasu wyzdrowienia, kiedy nie będziesz już stwarzał ryzyka przekazania infekcji innym osobom, które możesz spotkać podczas takiej wizyty, w tym właścicielom zwierząt domowych lub innym osobom zwierzęta i personel kliniki weterynaryjnej. Jeśli jesteś chory na COVID-19 i uważasz, że twoje zwierzę domowe lub zwierzę służbowe jest chore, powinieneś zwrócić się telefonicznie o pomoc do lekarza weterynarii, aby ustalić, jak najlepiej zapewnić odpowiednią opiekę zwierzęciu, minimalizując ryzyko przeniesienia COVID-19 na inne osoby. W trakcie rozmowy, wraz z weterynarzem, możecie określić pilność, z jaką zwierzę wymaga specjalistycznej opieki weterynaryjnej oraz dalsze postępowanie. Co powinienem zrobić, jeśli moje zwierzę zachoruje po kontakcie z chorym na COVID-19? Zadzwoń do weterynarza i powiedz, dlaczego jesteś zaniepokojony chorobą zwierzęcia (np. jakie objawy kliniczne choroby widzisz). Koniecznie uprzedź w rozmowie, że zwierze mogło mieć kontakt z osobą chorą na koronowirusa. Prawdopodobnie zarówno Ty jak i Twój zwierzak, będziecie poddani kwarantannie. Kontakt bezpośredni z innymi ludźmi, w tym przypadku nie jest wskazany. Nie zabieraj zwierzęcia do kliniki weterynaryjnej, dopóki nie skonsultujesz się ze swoim weterynarzem i wspólnie nie ustalicie dalszego postępowania. Psy i koty z objawami ze strony układu oddechowego powinny zostać ocenione przez lekarza weterynarii pod kątem bardziej powszechnych patogenów układu oddechowego, zanim lekarz zacznie je oceniać pod kątem COVID-19. Należy pamiętać, że obecnie istnieją ograniczone dowody na to, że zwierzęta mogą zostać zarażone SARS-CoV-2. Nie ma dowodów sugerujących, że zwierzęta domowe mogą rozprzestrzeniać COVID-19 na inne osoby lub inne zwierzęta domowe. Dodatkowe informacje można uzyskać na stronie Materiał przygotowano na podstawie COVID-19:FAQs FOR PET OWNERS (Updated as of 10:00 PM March 14, 2020) Z końcem lata i początkiem jesieni coraz częściej będziemy borykać się z przeziębieniami, grypami oraz wszelkiej maści infekcjami. Czy ludzkie choroby są groźne dla kotów? Czy kot może się zarazić od człowieka? I co robić, aby uchronić się od biegania do dwóch specjalistów jednocześnie: internisty oraz weterynarza? Wskazówki znajdziecie poniżej. Na początku odpowiadamy na najważniejsze z pytań. Czy kot może się zarazić od człowieka? Tak! Istnieją choroby, które mogą przejść na kota z człowieka. Wiele przy tym zależy od patogenów powodujących dolegliwości, czyli przede wszystkim od tego, czy dana choroba wywołana została przez wirus czy przez bakterię. I na tych stwierdzeniach zgodność specjalistów (internistów oraz lekarzy weterynarii) w zasadzie się kończy… Ale po kolei. Koty szczególnie narażone na ludzkie choroby Na potencjalne zarażenia najbardziej narażone są kocie maluchy w wieku od 6. do 12. tygodnia życia. Nie mają jeszcze dobrze wykształconej własnej odporności, natomiast tracą wówczas tę nabytą dzięki swojej mamie. Jeśli zatem posiadasz hodowlę, lub wypadek losowy zdecydował, że do twojego domu trafił taki maluszek – jest to czas, w którym szczególnie warto zwracać uwagę na kwestie możliwego przeniesienia chorób z człowieka na kota. Przeziębienie i grypa – czy kot może się zarazić od człowieka? W tym przypadku zdania specjalistów są podzielone. Generalnie uważa się, że mruczki nie mogą chorować na przeziębienia, które spowodowały ludzkie wirusy. Podobnie sprawa ma się z ludzką grypą, wywołaną właśnie tymi patogenami. Inaczej wygląda to jednak, kiedy mamy do czynienia z przeziębieniem mieszanym – czasem zdarza się, że infekcja, na którą cierpimy to wynik „działania” i wirusów, i bakterii. Te ostatnie mogą przenosić się z ludzi na zwierzęta i odwrotnie. Wniosek? Lepiej dmuchać na zimne i uważać, jeśli nie chcemy zarazić naszego pupila. Angina Angina wywoływana jest przez bakterie (paciorkowce), które, jak wspomnieliśmy wyżej, mogą przenieść się na kota. Dlatego wówczas warto zachować ostrożność, podobnie jak w przypadku innych bakteryjnych zakażeń, np. chorób układu moczowego (!) czy dróg oddechowych. Oczywiście, zakażony kot nie musi cierpieć na dokładnie te same objawy, co człowiek i w praktyce zdarza się to rzadko, jednak… Niepotrzebne ci są wizyty u weterynarza, gdy ty właśnie przechodzisz anginę, a w tym samym czasie kot zachorował na zapalenie gardła! Gruźlica – przypadek szczególny O ile istnieją różne teorie dotyczące tego, czym kot może zarazić się od człowieka, specjaliści są zgodni co do jednej z chorób – gruźlicy. W dzisiejszych czasach nie stanowi już ona tak powszechnego problemu. Jeżeli jednak zostanie stwierdzona u jednego z domowników, należy szczególnie uważać na naszych futrzastych przyjaciół. Tak, koty zapadają na tę chorobę! Ryzyko przeniesienia jej z czworonoga na człowieka jest bardzo niskie, ale niestety – w odwrotną stronę – rośnie. Czyli podsumowując: prędzej to człowiek zarazi pupila gruźlicą, niż kot swojego opiekuna. Co robić, aby nie zarazić kota? Co zatem robić, kiedy zachorujesz? Nie popadaj w przesadę. Nie musisz stronić od głaskania kociaka. Nie trzeba także rezygnować z podawania mu jedzenia osobiście, ale na wszelki wypadek umyj wcześniej ręce. Powstrzymaj się za to od kichania prosto na mruczka i całowania go w pyszczek. Znając kocie ciągoty do sprawdzenia wszystkiego, co nowe i co właśnie ląduje na stole – raczej wyrzucaj zużyte chusteczki bezpośrednio do kosza. „Walające” się po całym domu to wylęgarnia zarazków, a widywaliśmy już koty biegające z nimi w pyszczku po całym mieszkaniu (fuj!). Jeśli kot sypia z tobą w jednym łóżku, nie ma powodu, by go z sypialni wyganiać. Pamiętaj jednak o jej regularnym wietrzeniu i częstej zmianie pościeli, choć to akurat kwestia stosowania zasad higieny podczas choroby, która… przy okazji służy też twojemu pupilowi. Czy stosujecie jakieś szczególne metody, by uchronić kota przez zarażeniem się chorobą? Czekamy na komentarze! Autor: Marta Martyniak Posiadanie psa lub kota wiąże się z dużą odpowiedzialnością. Właściciel musi zdawać sobie sprawę, że jego pupil nie żyje samą miłością. Nieleczone zwierzęta domowe bywają źródłem chorób dla wszystkich domowników. Dlatego tak ważne jest dbanie o zdrowie i komfort życia naszych psów i kotów. Dowiedz się, jakimi chorobami można zarazić się od ulubionych zwierzaków. Co zrobić, żeby uchronić się przed zarażeniem? Choroby odzwierzęce pochodzą od różnych zwierząt. To często choroby zakaźne lub pasożytnicze, nie zawsze groźne dla zdrowia człowieka. Niektóre choroby mogą pochodzić od zwierząt domowych, ulubionych pupili: psów i kotów (ale tylko tych wychodzących). Dlatego tak ważne jest dbanie o zdrowie swoich zwierząt. Szczepienie i odrobaczanie pupili to obowiązki właścicieli, którzy powinni regularnie odwiedzać weterynarza razem z ukochanym psem lub odzwierzęce są często nazywane chorobami brudnych rąk. To dlatego, że często do zarażenia dochodzi przez nieprzestrzeganie higieny. Jeśli chcesz zmniejszyć szanse na „złapanie” czegoś od swojego pupila, myj ręce po zabawie z nim, a także przed każdym choroby przenoszą psy i koty?Istnieje szereg niedogodności, które trzeba zaakceptować, decydując się na zwierzaka. Dyskusyjne zapachy i ścieżki ze żwirku z kuwety, mokre plamy na kanapie, ślady łap po deszczu i patyki przyniesione ze spaceru — życie z psem i kotem trudno nazwać higienicznym, choć można się do niego zwierząt wiedzą, że wszystkie niedogodności rekompensuje bezgraniczna miłość ukochanego pupila. Warto jednak pamiętać, że dając psu słodkie buziaki i drapiąc brzuszek kota, każdy naraża się na pewne niebezpieczeństwo. Szczególnie gdy po zabawie z pupilem bierzemy się za jedzenie bez wcześniejszego umycia rąk. Czym można zarazić się od domowego zwierzaka?BąblowicaTo choroba pasożytnicza wywołana przez tasiemca bąblowcowego. Jaja tasiemców mogą znajdować się w sierści lub na pysku zwierząt, a człowiek zupełnie nieświadomie może wprowadzić je do swojego przewodu pokarmowego. Objawy choroby występują powoli, mogą nie ujawniać się nawet przez 15 lat od zakażenia. Gdy jaja tasiemca dostaną się do organizmu człowieka, przekształcają się w larwy, które rosną przez wiele lat i osiągają duże rozmiary. Dojrzałe larwy bytują w różnych miejsca w organizmie, np. w wątrobie, gdzie otaczają się grubą osłonką, w której znajduje się płyn. Bąblowica jest groźną dla człowieka chorobą, której leczenie obejmuje często interwencję groźna choroba pasożytnicza wywoływana przez inwazję larw glist psich lub glist kocich. Źródłem zakażenia jest kontakt z chorymi zwierzętami, z ich odchodami i ze skażoną odchodami ziemią. Najbardziej narażone są dzieci, które bawią się w piasku, w którym mogły znajdować się odchody z jajami glisty. W wyniku połknięcia jaj przez człowieka w dwunastnicy wykluwają się larwy i przedostają się przez ściany jelita do krwi, a wraz z nią wędrują do różnych narządów. Pozostając w tkankach, larwy wywołują stan zapalny i niszczą zainfekowane przez siebie tkanki. Objawy zakażenie pasożytami to przede wszystkim: bóle brzucha i głowy, drgawki, wysypka, gorączka, powiększenie śledziony i wątroby i upośledzenie jest chorobą wirusową, która zwykle przekazywana jest człowiekowi poprzez ugryzienie przez chore zwierze. Po ugryzieniu może minąć nawet kilka lat, gdy pojawią się objawy, ale najczęściej dają o sobie znać w ciągu kilku miesięcy. Objawy obejmują: gorączkę, obolałość, pobudzenie i inne objawy neurologiczne. Możliwe jest uodpornienie na działanie wirusa za pomocą podania antytoksyny i serii to pasożyt należący do rodziny roztoczy. Pasożytuje w skórze zwierzęcia i człowieka, żywi się komórkami skóry i rozmnaża na jej powierzchni. Zarażony świerzbem kot lub pies zaczyna łysieć. Ryzyko zarażenia świerzbowcem kocim jest niewielkie, ale ten pasożyt łatwo przenosi się z psów na ludzi. Objawem zarażenia u ludzi może być swędząca wysypka, a także jest małym pasożytem jelitowym, który jest stosunkowo powszechny u psów, kotów i ludzi. Giardia przenoszona jest za pośrednictwem zakażonego kału, dlatego do sprzątania zwierzęcych odchodów najlepiej zakładać rękawiczki, a później porządnie myć ręce. Zakażenie pasożytem wywołuje giardiozę, która u psów objawia się wymiotami i cuchnącymi, zielonkawymi biegunkami. Człowiek po zakażeniu może mieć objawy przypominające zatrucie pokarmowe. Tasiemiec psiTasiemiec psi wywołuje u ludzi chorobę zwaną dypylidozą. Zwierzęta zakażone tasiemcem przejawiają zachowania wskazujące na świąd odbytu. Mogą także wydalać kał, który zawiera kawałki pasożyta. Do zakażenia tasiemcem u ludzi dochodzi w czasie kontaktu z psem i zarażonymi przedmiotami, gdy jaja tasiemca zostaną przeniesione do przewodu pokarmowego człowieka. Skłonności do zarażania się mają głównie dzieci, które wkładają do buzi ręce po bezpośrednim kontakcie z choroba wywołana przez krętki Leptospira roznoszone przez zwierzęta domowe. Do zakażenia może dojść poprzez kontakt ze skażonym moczem lub kałem psa. Do objawów choroby należą: wysoka gorączka, dreszcze, bóle głowy, mięśni i stawów, opryszczka wargowa, rumień skóry, wysypka i przekrwienie spojówek. Choroba jest groźna dla człowieka i wymaga leczenia zakażenie grzybicze wywołane przez dermatofity, grzyby atakujące skórę, włosy i paznokcie. Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z psem. Objawem choroby jest swędząca, czerwona wysypka z grudkami i pęcherzykami oraz strupami. Grzybicy można się ustrzec, unikając kontaktu z bezdomnymi psami i odrobaczając regularnie własnego pupila. Czym można zarazić się od kota?ToksoplazmozaPowodowana jest przez pierwotniaka. Może wywoływać objawy grypopodobne. Do zarażenia toksoplazmozą dochodzi najczęściej poprzez zjedzenie zainfekowanego mięsa lub kontakt z odchodami kota. Dlatego tak ważne jest regularne sprzątanie kuwety. Kontakt z odchodami od razu po wypróżnieniu nie jest dla człowieka szkodliwy, niebezpieczeństwo pojawia się dopiero w czasie 1-5 zdrowego człowieka i u dziecka toksoplazmoza przebiega bezobjawowo, chociaż mogą czasami występować objawy grypopodobne. Natomiast u ciężarnej kobiety, która wcześniej nie chorowała na toksoplazmozę, po zakażeniu może dojść do uszkodzeń płodu, a nawet poronienia. Kobiety ciężarne powinny unikać kontaktu z obcymi kotami i przebadać się na obecność przeciwciał. Badaniu można poddać także własnego kota, by upewnić się, że nie stanowi kociego pazuraChoroba kociego pazura ma podłoże bakteryjne i przenoszona jest przez pchły. Do zakażenia dochodzi na skutek ugryzienia lub zadrapania przez kota. Zwierzęta nie mają żadnych objawów zakażenia, ale ludzie mogą uskarżać się na gorączkę, powiększenie węzłów chłonnych, bóle głowy i pleców, zmęczenie i zaczerwienienie w miejscu ugryzienia lub (Chlamydophila psittaci) typu kociego to choroba bakteryjna, której głównym objawem jest koci katar i kichanie. Do zakażenia dochodzi na skutek kontaktu z wydzieliną z worka spojówkowego kota. Objawy zakażenia u człowieka mogą się wcale nie pojawić, ale czasami występują objawy przypominające rzeżączkę. Mężczyźni mogą narzekać na nieprawidłową wydzielinę z cewki moczowej. Przez aktualizacja dnia 18:58 Czym mogą zarazić nas koty? Choroby odzwierzęce, czyli zoonozy, to choroby wywoływane przez wirusy, bakterie, grzyby czy pasożyty, którymi człowiek może zarazić się od zwierzęcia. Do zakażenia dochodzi najczęściej poprzez bezpośredni kontakt z kotem chorym lub nosicielem, czy też kontakt z jego wydzielinami i wydalinami, bardzo rzadko natomiast drogą powietrzną. Na szczęście większość zoonoz, którymi można zarazić się od kota, występuje sporadycznie, natomiast aby zapobiec innym, należy przestrzegać zasad higieny oraz dbać o zdrowie kota. Warto przy okazji uświadomić sobie fakt, że są choroby, którymi to my możemy zarazić kota. Wścieklizna Shutterstock Bardzo groźna, nieuleczalna choroba, którą możemy się zarazić od kota. Wywołuje ją wirus z rodzaju Lyssavirus. Kot nie jest co prawda rezerwuarem tego wirusa, natomiast może przenieść go na człowieka, jeśli sam zostanie pogryziony przez zwierzę dzikie, np. lisa czy kunę. Potencjalnie zagrożone są więc koty wychodzące i wolno żyjące. Wirus wścieklizny wydalany jest wraz ze śliną, najczęściej do zakażenia dochodzi poprzez pogryzienie. W przypadku pogryzienia przez nieznane zwierzę należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza – w okresie inkubacji wirusa możliwe jest uodpornienie organizmu na jego działanie przy pomocy serii szczepionek oraz antytoksyny. Należy to zrobić zanim wirus dotrze do układu nerwowego. Bezpośrednią przyczyną śmierci jest bowiem wywołane przezeń ostre zapalenie mózgu. W Polsce jedynie psy objęte są ustawowym obowiązkiem szczepienia przeciw wściekliźnie. O szczepieniu kota decyduje opiekun, jednak zalecane jest szczepienie wszystkich kotów wychodzących, nawet sporadycznie. Dostępne są już szczepionki przeciw wściekliźnie niezawierające adiuwantu – są nieco droższe niż te standardowe, ale w ich przypadku nie musimy obawiać się ryzyka wystąpienia mięsaka poszczepiennego w miejscu iniekcji. Toksoplazmoza ©Shutterstock Kolejna choroba przenoszona przez koty to toksoplazmoza. Wywołuje ją pierwotniak Toxoplasma gonidii. Koty albo w ogóle nie wykazują objawów klinicznych toksoplazmozy bądź reagują na zakażenie biegunką, dlatego trudno ją rozpoznać (poważniejszą postać choroba może przybrać tylko w przypadku zarażenia się kota o obniżonej odporności). Koty natomiast mogą być krótko nosicielami pierwotniaków. Także u ludzi w większości przypadków ta kocia choroba u ludzi przebiega bezobjawowo. Czasem przybiera postać grypopodobną. Toksoplazmoza wzbudza jednak szczególne obawy wśród kobiet w ciąży, jako że może doprowadzić do uszkodzenia płodu lub rozwinięcia się u niego wad wrodzonych, a nawet do poronienia. Dzieje się tak tylko w przypadku kobiet, które nie miały wcześniej kontaktu z pierwotniakiem i nie wykształciły w ten sposób odporności (badania w kierunku obecności przeciwciał na toksoplazmozę zalecane są wszystkim kobietom w ciąży). Jak uchronić się przed zakażeniem toksoplazmozą? Należy przy tym pamiętać, że ciężarna kobieta nie powinna pozbywać się z domu kota, co wciąż zalecają niektórzy lekarze, wykazując ignorancję wobec dróg zarażenia się chorobą, a także metod profilaktyki. Aby uniknąć zarażenia tą chorobą od kota, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Po pierwsze, organizmy wywołujące chorobę obecne są w kocim kale. Wraz z nim wydalane są oocysty, czyli formy przetrwalnikowe pierwotniaków. Te z kolei dostają się do organizmu kota w przypadku połknięcia wraz z zarażonym mięsem bądź wodą. Oocysty stwierdzono w kale zaledwie 0,8-1% populacji kotów, a co więcej – świeżo wydalone, nie są niebezpieczne dla człowieka. Kot wydala oocysty maksymalnie do 20 dni od zarażenia i tylko raz w życiu. Częsta zmiana żwirku i dezynfekcja kuwety skutecznie chroni przez zarażeniem, a dla zwiększenia bezpieczeństwa można powierzyć obowiązek sprzątania kociej toalety innemu domownikowi. Znacznie częstszą przyczyną zachorowania na toksoplazmozę wśród ludzi jest zjedzenie nieumytych, surowych warzyw i owoców, surowego bądź niedogotowanego mięsa, wypicie wody zawierającej oocysty czy nieumycie rąk po kontakcie z surowym mięsem. Natomiast niepodawanie kotu surowego mięsa i uniemożliwienie mu polowania oraz picia wody z niepewnego źródła to metody zapobiegające skonsumowaniu przez zwierzę oocyst pierwotniaka. Choroba kociego pazura Shutterstock Choroba kociego pazura, czyli bartonelloza, wywoływana jest przez bakterię Bartonella hensleae, która roznoszona jest głównie przez pchły. Pasożyty są przyczyną zarażania się bakterią przez koty. Nasi pupile są jednak tylko bezobjawowymi nosicielami. Do zarażenia się przez człowieka tą chorobą od kota dochodzi najczęściej w wyniku podrapania, rzadziej – ugryzienia przez zwierzę będące nosicielem. U ludzi choroba w większości przypadków przebiega bezobjawowo lub z objawami grypopodobnymi. Objawy kliniczne mogą jednak wystąpić u dzieci i młodzieży oraz osób z obniżoną odpornością. Obejmują one: zmiany skórne w obrębie rany po zadrapaniu/ugryzieniu (pojawia się zaczerwienienie w chorym miejscu oraz grudka bądź pęcherzyk, które następnie pokrywają się strupem), powiększone węzły chłonne, które stają się twarde i bolesne, w przypadku zropienia węzłów chłonnych możliwe jest wydostanie się ropy na zewnątrz i wytworzenie się przetoki, zapalenie spojówek u ok. 10% osób zarażonych. W przypadku cięższego przebiegu choroby bądź obniżonej odporności chorego konieczna jest antybiotykoterapia. Profilaktyka choroby kociego pazura polega głównie na walce z pasożytami zewnętrznymi (pchłami) u kota. W przypadku podrapania lub pogryzienia przez kota ranę należy zdezynfekować. Jakie jeszcze choroby przenoszą koty? Chlamydioza Chlamydioza wywoływana jest przez bakterię Chlamydophila felis. U kotów bakteria ta wywołuje przewlekłe zapalenie spojówek. Objawia się obfitym, surowiczym wysiękiem z worka spojówkowego, obrzękiem spojówek i mrużeniem oczu. Objawy ze strony układu oddechowego towarzyszą zakażeniu rzadko. Chorobę leczy się poprzez zastosowanie kropli do oczu z antybiotykiem, antybiotykoterapii ogólnej oraz wspomagająco preparatów podnoszących odporność. Bakteria wywołująca chlamydiozę u kotów rzadko przenosi się na ludzi. Na wszelki wypadek wystarczy zachować higienę przy kontakcie z chorym kotem (mycie rąk). Dostępne są szczepionki dla kotów przeciwko chlamydiozie, podawane zwykle razem ze szczepionkami przeciw panleukopenii oraz wirusom kataru kociego. Grzybice skórne Choroby skórne wywoływane przez grzyby przenoszą się dość łatwo pomiędzy zwierzętami czy zwierzętami i człowiekiem. Do chorób grzybiczych dotykających koty, którymi może zarazić się człowiek, należą: Dermatofitozy Są wywoływane najczęściej przez grzyba Microsporum canis, występujący też wśród innych zwierząt oraz wśród ludzi. Objawy choroby u kota obejmują przerzedzenie sierści i miejscowe wyłysienia oraz lekki łupież. W leczeniu zastosowanie znajdują szczepionka przeciwgrzybicza oraz środki przeciwgrzybicze miejscowe i doustne. Dermatofitoza przenosi się szczególnie łatwo na dzieci, osoby starsze i osoby z osłabioną odpornością – na czas leczenia kota powinny one ograniczyć kontakt ze zwierzęciem. Zalecane jest stosowanie rękawiczek ochronnych przy kontakcie z kotem, częste mycie rąk oraz odkażanie miejsc, w których kot przebywał (w tym pranie kocyków w wysokiej temperaturze), gdyż mogą znajdować się tam zarodniki grzybów. Sporotrichoza Jest wywoływana przez grzyba Sporotix schencii, występującego w drewnie, glebie i na roślinach. W przeciwieństwie do dermatofitozy, ta choroba występuje u kotów rzadko. Do zakażenia dochodzi w przypadku kontaktu uszkodzonej skóry z miejscem występowania grzyba – np. skórą chorego zwierzęcia, przy ukłuciu kolcem róży itd. Grzyb wywołuje ropne zapalenie skóry, objawiające się występowaniem grudek lub guzków na skórze, które następnie przekształcają się w ropiejące owrzodzenia. Postępowanie w przypadku zarażenia się zwierzęcia jest analogiczne do postępowania przy innych grzybicach. Grzybica strzygąca Objawia się występowaniem owalnych zmian na skórze owłosionej (zniszczone, przerzedzone włosy, zmiany są wyraźnie odgraniczone), rzadziej występowaniem ropnych guzków. Leczenie choroby jest długotrwałe, postępowanie – podobne jak przy innych grzybicach. Robaczyce Do zarażenia się pasożytami wewnętrznymi dochodzi u ludzi (podobnie jak u kotów) drogą pokarmową. Należy podkreślić, że człowiek rzadko staje się żywicielem tych pasożytów – jest raczej żywicielem przypadkowym, co nie zmienia faktu, że zagrożenie zarażeniem się istnieje. Przyczyną zarażenia się pasożytem jest najczęściej nieprzestrzeganie zasad higieny. Do robaczyc, które mogą wystąpić u człowieka, należą: Glistnica (toskokaroza) Choroba wywołana przez glistę kocią, którą zarazić się można poprzez spożycie zanieczyszczonej jajami pasożyta żywności bądź wody bądź – w przypadku dzieci – poprzez wkładanie do ust brudnych rąk. Bardziej prawdopodobne jest zarażenie się dziecka jajami glisty podczas zabawy w piaskownicy czy na trawie niż w bezpośrednim kontakcie z kotem. U człowieka nie dochodzi do rozwoju glisty do jej dorosłej formy, jako że żywicielem ostatecznym jest kot. Toksokarozę wywołują więc larwy glisty, które u człowieka mogą umiejscowić się w różnych narządach ciała. W zależności od tego, do symptomów należeć mogą ból brzucha, gorączka i osłabienie, kaszel, ból głowy, upośledzenie widzenia, powiększenie wątroby lub śledziony. Profilaktyka toksokarozy polega przede wszystkim na zachowaniu szeroko pojętej higieny, a także na regularnym odrobaczaniu kota. Tasiemczyca Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, który bytuje niekiedy w jelitach kotów, ale rzadko u człowieka. Kot zaraża się tasiemcem zazwyczaj poprzez zjedzenie pchły, która jest żywicielem pośrednim pasożyta. Podobnie zaraża się i człowiek, tak więc przypadki te są sporadyczne i dotyczą głównie dzieci. Bąblowica To choroba wywoływana przez tasiemca bąblowcowego, którego żywicielem najczęściej są lisy, rzadko koty. Jaja bąblowca (obecne w odchodach zarażonych zwierząt) mogą znajdować się na owocach leśnych i grzybach. Człowiek może zarazić się także poprzez brudne ręce. Choroba jest groźna, jako że dojrzałe larwy przedostają się do różnych narządów wewnętrznych, np. wątroby, a leczenie obejmować może nawet konieczność chirurgicznego usunięcia zajętego przez nie fragmentu. Profilaktyka polega przede wszystkim na dokładnym myciu owoców czy grzybów zebranych w lesie, myciu rąk oraz odrobaczaniu kota. Giardioza Choroba wywoływana przez pierwotniaka Giardia lamblia, bytującego w jelicie cienkim. Zakażenie często nie daje objawów, choć może też wywoływać biegunki. Pierwotniak ten występuje bardzo pospolicie zarówno wśród ludzi (zwłaszcza dzieci), jak i zwierząt. W przypadku wykrycia pasożyta u kota bądź u członka rodziny, należy przebadać na ich obecność wszystkich domowników oraz zwierzęta – nie wiadomo nigdy, kto był pierwotnym źródłem zakażenia, czy człowiek, czy zwierzę. Czym człowiek może zarazić kota? Do chorób występujących u człowieka, którymi mogą się zarazić koty, należą: gruźlica – prątkujące osoby zarazić mogą łatwo swoje koty, co więcej – podczas gdy chorujące na gruźlicę zwierzęta bardzo rzadko zarażają ludzi, odwrotna sytuacja ma miejsce znacznie częściej, zakażenie gronkowcem złocistym, wywołujące ropne zmiany zapalne w obrębie skóry, płuc, mózgu, dróg moczowych; kot może zarazić się poprzez bliski kontakt z chorym człowiekiem, zakażenie paciorkowcami (wywołującymi u ludzi zmiany zapalne skóry, anginę, szkarlatynę, zakażenie dolnych dróg oddechowych) – chora osoba powinna ograniczyć kontakt ze zwierzęciem, jako że bakterie przenoszą się na kota dość łatwo przy bliskim kontakcie, salmonelloza, choroby górnych dróg oddechowych, głównie infekcje wirusowo-bakteryjne, rzadko czysto wirusowe, zakażenie rotawirusem, wywołujące silne wymioty i biegunki – może być groźne dla życia zwłaszcza młodych, starych lub osłabionych, chorujących już zwierząt.

czy pies moze sie zarazic od kota